Kendimi gerçekten herkesten uzakta ve bir o kadar yakın hissettiğim ..tutarsızlık dolu bir nefes alış ..buram buram toprak kokusu ..bir hayli yabani..yaşanmış binlerce hikaye insanların yüzlerinde .. YOL..yani benim en melankolik yalnızlığım…
Zaman zaman otobüs , zaman zaman araba ile seyahat ederim..uçakları yolculuktan saymıyorum ben..öyle bir his uyandırmıyor bende..mesela otobüs yolculukları yapardım elimde kağıt kalem..deliler gibi şiirler yazardım .. bir şiirin sonunda şöyle diyordum ; ”düşünüyorum da tek yalnız kalabildiğim zamanlardır otobüs yolculukları , tanrı biliyor da yalnız kalmamı istemiyor , yoksa yazdıklarımla onu da korkutacağım ”..yine 10 günde 5.000 km. yol yaptığım zamanları bilirim araba ile..dedim ya en melankolik yalnızlığım benim yol..aşkı tanımladığım kendi içimde..büyüttüğüm bir çocuk gibi gün be gün ,an be an..Tüten ‘ e daha çok sarıldığım zamanlarımdır yollar benim..daha sıkı..ufak yerleşim yerlerindedir hep molalarım..derme çatma mekanlardır çay içtiğim yerler..sıktığım eller hep daha serttir benim ellerimden..ve hep değişiktir şiveleri benden..
Bu yollar , bu kelimeler ,bu kareler bitmez..çok uzatmakta istemem açıkçası..nefes aldıkça bu böyle gidecek..bir yanda kendi iç yolculuğum ile birlikte örtüşecek yollar..zaman zaman kesişecek..zaman zamanda ayrı istikametlerde ilerleyecek.. ama bir şey var ki dostlar bütün bu yolculuğumun içinde...hani kocaman bir çölde pırıl pırıl parlayan bir kum tanesi misali..nasıl desem güneşin bir hediyesi gibi..az kaldı..onu da zamanı gelince yazacağım..
